Η Ερευνητική Εργασία με τα μάτια και την ψυχή μιας μαθήτριας

Στο κείμενο που ακολουθεί, μία μαθήτρια της Α΄Λυκείου που συμμετείχε στην ομάδα της Ερευνητικής Εργασίας  του α΄τετραμήνου 2011-2012 «Η ζωή στη Δικτυούπολη«, αναφέρεται στις προσωπικές της εντυπώσεις. Με λόγο ζωντανό, συναισθήματα αυθεντικά και τον αισιόδοξο και ευγενή παλμό της νεανικής της ματιάς, μιλά για τα «έργα και τις ημέρες» μιας ερευνητικής εργασίας, μεταφέροντάς μας στα παρασκήνια του μαθήματος μέσα από τα μυστικά περάσματα της εφηβικής της ψυχής. Απολαύστε το!

ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΜΑΘΗΜΑ
Το καλοκαίρι του 2011, όταν άκουγα στην τηλεόραση για ένα καινούριο μάθημα– την ερευνητική εργασία, όπως το ονόμασαν ή στα αγγλικά project– έβαζα διάφορα με το μυαλό μου: ένα εντελώς καινούριο μάθημα για το οποίο ήξερα ελάχιστα, σε ένα εντελώς καινούριο σχολείο (μια νέα εκπαιδευτική βαθμίδα, ΛΥΚΕΙΟ), με καινούριους άγνωστους καθηγητές και συμμαθητές… Ένιωθα ότι πήγαινα στον πόλεμο χωρίς όπλα και εφόδια, ανοργάνωτη, απροστάτευτη. Τώρα θα μου πείτε «Και ποιος δεν ένιωθε έτσι;» Έχετε δίκιο. Kανένας δεν γνώριζε με σιγουριά περί τίνος πρόκειται, ούτε οι μαθητές, ούτε και οι καθηγητές. Γι’ αυτό, όμως, ήταν και τόσο ενδιαφέρον!

Έτσι, λοιπόν, το σχολείο χώρισε τους μαθητές της Α’ Λυκείου σε 9 διαφορετικά project, ανάλογα με το ποιο επέλεξε ο κάθε μαθητής. Εγώ μπήκα στην ερευνητική εργασία με θέμα τα κοινωνικά δίκτυα, και πιο συγκεκριμένα το Facebook. Επίκαιρο θέμα, δεν νομίζετε; Γι’ αυτό και μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Στο μάθημα αυτό, η κάθε τάξη αποτελούνταν από είκοσι περίπου παιδιά. Στο project που επέλεξα, υπήρχαν παιδιά που γνώριζα, αλλά και παιδιά που δεν είχα ξαναδεί. Ούτε και τους καθηγητές ήξερα. Όμως, το πρόβλημα δεν ήταν αυτό… ! Δεν ξέραμε τι θα κάνουμε σε αυτό το μάθημα για 3 ώρες κάθε εβδομάδα…

Το θέμα του project ως θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον. Στις μέρες μας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι και ειδικά έφηβοι, χρησιμοποιούν μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχοντας μεγαλύτερη προτίμηση στο Facebook. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο διάλεξα αυτό το project. Ήθελα να δω ποια είναι τα μειονεκτήματα και οι κίνδυνοι που καραδοκούν για τους χρήστες του Facebook, τι μπορούν να κερδίσουν συμμετέχοντας σ’ αυτό, πού θα τους ωφελήσει η δημιουργία ενός λογαριασμού σε αυτό το δίκτυο.

Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων αυτούς τους τέσσερις μήνες, πήρα χρήσιμες πληροφορίες, έμαθα πράγματα που δεν ήξερα πριν, κέρδισα πολλά και σαν άτομο, αλλά και σαν μέλος μιας ευρύτερης, μεγαλύτερης ομάδας. Και τί εννοώ με αυτό; Δείτε παρακάτω και θα με καταλάβετε…!

ΕΓΩ ΚΑΙ 4 ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ
Σε αυτόν τον «πόλεμο» που συμμετείχα (και που θα μείνει γνωστός στην ιστορία ως «1η Ερευνητική Εργασία», γι’ αυτό είμαι σίγουρη) είχα και συντρόφους, συμμάχους: τους συμμαθητές μου!

Μετά από μία οδηγία του Υπουργείου Παιδείας, σε κάθε project, τα 20 παιδιά έπρεπε να χωριστούν σε 4 υποομάδες με βάση τις 4 υποενότητες του κεντρικού θέματος. Οι ομάδες αυτές στο δικό μου project ήταν:

1. Ανάλυση υπηρεσιών
2. Κοινωνικές επιπτώσεις
3. Κατασκευή βίντεο
4. Στατιστική έρευνα

Εγώ, μετά από πολλές μετακινήσεις και ανακατατάξεις, προσγειώθηκα στην ομάδα της Στατιστικής Έρευνας. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της ομάδας, σκοπός μας ήταν να κάνουμε μια στατιστική έρευνα. Για να το πετύχουμε αυτό, δημιουργήσαμε ένα ερωτηματολόγιο και το μοιράσαμε στα παιδιά του σχολείου μας. Μέσα από αυτό το ερωτηματολόγιο, θέλαμε να δούμε αν και πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει το Facebook στην καθημερινότητα των ανθρώπων και κυρίως των νέων ανθρώπων.

Δεν ήταν εύκολη υπόθεση, όπως νόμιζα στην αρχή. Απαιτούσε χρόνο και κόπο, όπως ακριβώς και τα υπόλοιπα μαθήματα. Ανάμεσα στα μέλη της ομάδας μου, υπήρχε άνεση και οικειότητα, αφού γνωριζόμασταν πολύ πριν μπούμε στο ίδιο project. Ενώσαμε, λοιπόν, τις υπερφυσικές μας δυνάμεις, γίναμε κατάσκοποι της Ε.Σ.Ε (Εταιρεία Στατιστικής Έρευνας) και πιάσαμε δουλειά. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να συνεργαστώ με τους «συναδέλφους» μου. Δουλέψαμε με όρεξη και μεράκι, ακόμη κι όταν τα  βρήκαμε σκούρα στην πορεία. Δεν το βάλαμε κάτω. Προσπαθήσαμε να οργανωθούμε και να φέρουμε εις πέρας την αποστολή μας. Κανένας μας δεν είχε ασχοληθεί με τη δημιουργία ερωτηματολογίου πιο πριν. Ήταν κάτι εξ’ ολοκλήρου καινούριο. Απαιτούσε ετοιμότητα και τυπικότητα, όπως ακριβώς και μία επικίνδυνη μυστική αποστολή. Και γιατί το λέω αυτό;

Γιατί εκτός από το ότι έπρεπε να κατασκευάσουμε το ερωτηματολόγιο, να το μοιράσουμε, να βγάλουμε τα αποτελέσματα σε ποσοστά επί %, να φτιάξουμε διαγράμματα για 9 ερωτήσεις και να καταγράψουμε τις υπόλοιπες 16 στο wiki του project μας, έπρεπε να προλάβουμε και το χρόνο που έτρεχε με ταχύτητα φωτός εις βάρος μας, λες και συμμετείχε σε αγώνα ράλι. Το καλό είναι ότι ενθαρρύναμε ο ένας τον άλλον και όταν κάποιος έμενε πίσω, προσπαθούσαμε να τον βοηθήσουμε για να φτάσει τους υπόλοιπους, παίρνοντας μέρος της δουλειάς του στο σπίτι. Δεν αφήναμε κανέναν «ξεκρέμαστο». Ούτως ή άλλως ήμασταν ομάδα. Είχαμε ομαδικό πνεύμα και αυτό λειτούργησε υπέρ μας, ήταν ο κρυφός άσσος στο μανίκι μας!!!

Όντας μέλος αυτής της ομάδας έμαθα να συνεργάζομαι, να μοιράζομαι τις σκέψεις και τις απόψεις μου, αλλά και ταυτόχρονα να σέβομαι τη γνώμη των άλλων, να εκτιμώ την προσπάθειά τους και να την επιβραβεύω, γιατί τώρα ξέρω πως είναι να αναλαμβάνεις κάτι που είναι «έξω από τα νερά σου», υπερβαίνοντας τα όρια της αντοχής και της δύναμής σου. Νιώθω τυχερή που ήμουν μέλος του παζλ αυτής της ομάδας. Πέντε εντελώς διαφορετικά κομμάτια, με διαφορετικές προσωπικότητες και χαρακτήρες ήρθαν κοντά, σήκωσαν τα μανίκια, προσπάθησαν, επέμειναν και έχοντας ως συνδετική κόλλα την επίτευξη ενός κοινού στόχου, συμβιβάστηκαν και ενώθηκαν για να βγουν νικητές. Κοιτάζοντας το power point με τις δικές μας εργασίες, βλέποντας τις γραφικές παραστάσεις που με κόπο, γέλια και γκρίνια κατορθώσαμε να δημιουργήσουμε, τις φράσεις που επιλέξαμε να γράψουμε, προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια, για όλα αυτά τα χρώματα και τα σχήματα, αισθάνομαι υπερήφανη και δικαιωμένη. Ήταν η πρώτη φορά που κάναμε κάτι τέτοιο και τα καταφέραμε περίφημα!!

ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ BIG 2
Ποιοι είναι οι Big 2; Συγκρότημα πάντως δεν είναι! Ξέρω πως το μυαλό σας δεν πάει κατά εκεί, αλλά εγώ εννοώ τους δύο καθηγητές που ήταν μαζί μας, πίσω μας, δίπλα μας σε αυτή την πρώτη επαφή με την ερευνητική εργασία, την κ. Π. και τον κ. Μ. Η βοήθειά τους ήταν αναμφισβήτητη. Δεν θα καταφέρναμε τίποτα χωρίς αυτούς. . .

Εγώ προσωπικά κάθε φορά που είχα πρόβλημα, έτρεχα σε εκείνους. Στην αρχή, με λίγη διστακτικότητα, γιατί δεν τους γνώριζα καλά και στην συνέχεια με περισσότερη ευκολία, γιατί η όλη τους συμπεριφορά με έκανε να νιώθω άνετα. Και πράγματι, ήταν εκεί κάθε φορά που τους χρειάστηκα, έτοιμοι να λύσουν τις απορίες μου, να ξεμπλέξουν το κουβάρι στο μυαλό μου και να μου δώσουν κίνητρο για να συνεχίσω. Ήταν οι πιο σκληροί και σημαντικοί κριτές, αλλά και οι πιο αισιόδοξοι υποστηρικτές, με ένα χαμόγελο μονίμως στο πρόσωπο, κρούοντας όμως και τον κώδωνα του κινδύνου κάθε φορά που τα όρια (και η υπομονή τους… για να λέμε και του στραβού το δίκιο) στένευαν.

Προσπάθησαν να κάνουν το μάθημα πιο εύκολο και ευχάριστο για’ μας. Ποιος ξέρει πόση επιπλέον δουλεία φορτώνονταν, για να προετοιμάσουν το επόμενο μάθημα κάθε φορά που εμείς φεύγαμε από την τάξη, χαλαροί, γνωρίζοντας πως άλλη μια μέρα στο σχολείο είχε τελειώσει!! Κάλεσαν μια ψυχολόγο στην τάξη για να μας μιλήσει για τα κοινωνικά δίκτυα, βγήκαμε έξω στην πόλη για να κάνουμε ένα πείραμα και γυρίσαμε σπίτι με πονόκοιλο από τα γέλια, είδαμε ταινία, γελάσαμε, αστειευτήκαμε, σοβαρέψαμε, στριμωχτήκαμε, τα βάψαμε μαύρα, νομίζοντας πως δεν θα προλάβουμε, όμως εκείνοι μας αναπτέρωσαν το ηθικό. Εκεί που δεν το περιμέναμε, ερχόταν και μία έκπληξη… Και έτσι μ’ αυτά και μ’ εκείνα, έφτασε το…

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ
Και ΝΑΙ, κυρίες και κύριοι!!! Ήρθε η στιγμή που όλοι μας… περιμέναμε, αλλά δεν θέλαμε να έρθει… Τουλάχιστον για τους μαθητές αυτό ισχύει στο 100%. Για τους καθηγητές μας, μάλλον τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δεν προσπάθησα όμως να μπω στην θέση τους, είχα με άλλα πράγματα να ασχοληθώ. Αχ, και τί εννοώ με αυτό;;;

Την παρουσίαση! Την παρουσίαση των τελικών εργασιών μας! Το αποκορύφωμα των κόπων και των προσπαθειών μας όλους αυτούς τους μήνες. Ορίστε… αυτό κι αν ήταν κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει. Τα προηγούμενα φαντάζουν παιχνιδάκι μπροστά σε αυτό το… μεγάλο γεγονός!!!

Ό,τι και να πω για αυτή την ημέρα, είναι λίγο. Με το άγχος και την υπερένταση να έχουν φτάσει στο «κόκκινο», πήγαινα πάνω-κάτω σαν το καγκουρό -που λέει ο λόγος. Όλοι ήταν εκεί. . .Οι καθηγητές μας, οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι συμμαθητές μας. Ήρθαν για να μας «καμαρώσουν». Οι δικοί μου τουλάχιστον έτσι έλεγαν και εγώ αγχωνόμουν ακόμη περισσότερο. Ήθελα να τους κάνω περήφανους, και την οικογένειά μου και τους καθηγητές μου.

Από τη στιγμή που αρχίσαμε, όλα εξελίχθηκαν όπως έπρεπε. Η μία διαφάνεια του power point διαδεχόταν την άλλη. Τα πηγαίναμε όλοι εξαιρετικά. Μαζί με τους παρευρισκόμενους παρακολουθούσαμε την παρουσίαση και καταλαβαίναμε απόλυτα αυτόν που μιλούσε και ανέλυε την εργασία του, γιατί με την ίδια επιφυλακτικότητα και ντροπή το καταφέρναμε κι εμείς. Δυστυχώς, κάποια στιγμή, έφτασε και η δική μου σειρά. Κοιτούσα σαν χαμένη γύρω. Φοβόμουν μήπως ακουστεί η καρδιά μου που χτυπούσε σαν τρελή και χόρευε λες και βρισκόταν σε πανηγύρι. Βλέποντας, όμως, τη μητέρα μου και την αδερφή μου στο πίσω μέρος της Αίθουσας Πολλαπλών Χρήσεων όπου γινόταν η παρουσίαση, πήρα θάρρος και ανέβηκα «στο βάθρο» που είχε γίνει ο εφιάλτης μου για βδομάδες, νιώθοντας τα γόνατά μου να λυγίζουν και τα χέρια μου να τρέμουν. Ευτυχώς που υπήρχε και το αναλόγιο και τοποθέτησα τα χαρτιά μου εκεί, αλλιώς θα τα κυνηγούσα μέσα στην αίθουσα.

Η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα για πότε ανέβηκα και για πότε κατέβηκα. Μετά το «ευχαριστώ» που ψιθύρισα, άκουσα χειροκροτήματα (γιατί δεν τόλμησα να κοιτάξω προς τα εκεί. . .) και άφησα έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Αφού τελείωσε η παρουσίαση και άρχισα να αναπνέω πάλι κανονικά, βγήκαμε μία αναμνηστική φωτογραφία όλοι μαζί -μαθητές και καθηγητές- και βγήκα προς την έξοδο για να βρω τους δικούς μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη και περήφανη. Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει ποτέ άλλοτε τόση ικανοποίηση και δικαίωση… και ζω εδώ και 15 χρόνια, έτσι; Δεν είναι και λίγα! Οι προσπάθειές μου απέφεραν  καρπούς, οι ώρες που πηγαινοερχόμουν στο δωμάτιο, μαθαίνοντας τα λόγια μου δεν ξοδεύτηκαν άδικα. Κατάφερα να κάνω κάτι που μέχρι τότε θεωρούσα ακατόρθωτο, άπιαστο!!!

ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Μέσα από αυτή την ερευνητική εργασία, έμαθα πολλά, βίωσα νέες εμπειρίες και ένιωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα. Κι αν υπάρχουν κάποιοι που πρέπει να ευχαριστήσω, αυτοί είναι οι καθηγητές μου. Χάρη σ’ αυτούς, αυτή η τετράμηνη εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη. Τους ευχαριστώ ειλικρινά γι’ αυτό, αλλά και γιατί ήταν δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι, βοηθώντας με σε κάθε δυσκολία.

 Πηγή : blogs.sch.gr/abalafoutis