Στην αφετηρία του εξεταστικού μαραθωνίου από την Δευτέρα οι περίπου 88.000 υποψήφιοι και η …πρώτη στροφή περιλαμβάνει τα μαθήματα γενικής παιδείας. Η Νεοελληνική Γλώσσα αποτελεί το πρώτο και ένα από τα υψηλότερα εμπόδια για την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Στην… προϊστορία των εξετάσεων η περιβόητη «Έκθεση Ιδεών» ήταν το μάθημα-φόβητρο για τους υποψηφίους. Στην τελευταία περίοδο των δεσμών οι υποψήφιοι, κυρίως, της 4ης δέσμης σημείωναν πολύ χαμηλές επιδόσεις. Κατά κανόνα κάθε χρονιά περισσότεροι από τους μισούς είχαν επιδόσεις «κάτω από τη βάση». Οι αλλαγές στον τρόπο εξέτασης του μαθήματος που μετονομάστηκε σε «Νεοελληνική Γλώσσα» μετά το 1999 άλλαξαν τη ροή των επιδόσεων των υποψηφίων προς το καλύτερο. Σταθερά από το 2001 μέχρι το 2007 χαρακτηρίζεται από τα χαμηλότερα ποσοστά «αριστούχων» συγκριτικά με τα άλλα μαθήματα με ποσοστά που κυμαίνονται κάτω ή ελάχιστα πάνω από το 1%! Όμως τα τελευταία χρόνια οι αλλαγές στην βαθμολόγηση του μαθήματος με την μείωση της Έκθεσης κατά 10 μονάδες και την αντίστοιχη αύξηση των ερωτήσεων του Β’ μέρους τα ποσοστά στην συγκεκριμένη υψηλόβαθμη κλίμακα αυξάνονται.
Το 2010 καταγράφεται το υψηλότερο ποσοστό αριστούχων που ανέρχεται στο 1,65%, ενώ το 2011 καταγράφεται το χαμηλότερο ποσοστό υποψηφίων με βαθμολογία «κάτω από τη βάση» που ανήλθε στο 20,44%. Στην κλίμακα 15 – 17,9 το ποσοστό του 2010 που ανέρχεται στο 24,30% είναι το υψηλότερο όλων των εποχών! Περίπου 1 στους 3 υποψηφίους , σταθερά, βρίσκεται στη μεσαία βαθμολογική ζώνη 12-14,9, ενώ σχετικά χαμηλά είναι και τα ποσοστά με βαθμολογία «κάτω από τη βάση». Κατά μέσο όρο περίπου 1 στους 3 βρίσκεται στο… υπόγειο της βαθμολογίας.
To 2011 ήταν η καλύτερη χρονιά αναφορικά με τις αναβαθμολογήσεις. Συνολικά αναβαθμολογήθηκαν 16.721 γραπτά στο συγκεκριμένο μάθημα. Περίπου 1 στα 2 γραπτά ή ποσοστό 45,76% στο σύνολο των γραπτών που αναβαθμολογήθηκαν είναι στη Ν. Γλώσσα. Με άλλα λόγια περισσότερα από 1 στα 5 γραπτά στη Ν. Γλώσσα είχαν δια φορά πάνω από 12 μόρια και χρειάστηκαν τρίτο βαθμολογητή. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι αλλαγές στον τρόπο βαθμολόγησης του μαθήματος από το 2009 με τη μείωση κατά 10 μονάδες στη βαθμολόγηση της παραγωγής κειμένου (Έκθεσης) και της αντίστοιχης αύξησης των ερωτήσεων του Β΄ μέρους έγιναν με κύριο επιχείρημα της ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ «τον περιορισμό της υποκειμενικής βαθμολόγησης» στο συγκεκριμένο μάθημα.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι όσοι υποψήφιοι εξασφαλίσουν υψηλή βαθμολογία στο συγκεκριμένο μάθημα έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα συγκριτικά με τους άλλους. Μια επίδοση κοντά στο «16» θεωρείται πολύ ικανοποιητική ακόμα και για τους υποψηφίους που έχουν στόχο τα υψηλόβαθμα, περιζήτητα τμήματα.
ΠΩΣ ΕΞΕΤΑΖΕΤΑΙ
Για την εξέταση στη Νεοελληνική Γλώσσα δίνεται στους μαθητές σε φωτοαντίγραφο απόσπασμα κειμένου (δοκιμιακού, λογοτεχνικού, άρθρου κτλ.) μίας έως δύο σελίδων από βιβλίο, εφημερίδα ή περιοδικό (ή κατασκευασμένο για τον σκοπό της αξιολόγησης) που αναφέρεται σε κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, επιστημονικά ή άλλα θέματα της καθημερινής ζωής και έχει νοηματική πληρότητα. Το κείμενο αυτό ανταποκρίνεται στην αντιληπτική ικανότητα των μαθητών και σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με θεματικούς κύκλους οικείους στους μαθητές από τη σχολική διδασκαλία.
Οι μαθητές καλούνται:
~ Να δώσουν μια σύντομη περίληψη του κειμένου αυτού, της οποίας η έκταση καθορίζεται ανάλογα με την έκταση και το νόημα του κειμένου.(25 μονάδες).
~ Να απαντήσουν σε ερωτήσεις(35 μονάδες), με τις οποίες ελέγχονται: α) η κατανόηση του κειμένου (ιδεολογικά σημεία του κειμένου, επιχειρήματα συγγραφέα, προβλήματα που θέτει, κτλ.), β) η οργάνωση του λόγου (διάρθρωση, δομή διαίρεση και τιτλοφόρηση ενοτήτων, αντοχή, ενότητα, συλλογιστική, κτλ.), γ) τα σημασιολογικά στοιχεία (σημασία λέξεων, συνώνυμα- αντώνυμα, κατασκευή φράσεων ή παραγράφων με ορισμένες λέξεις, αντικατάσταση λέξεων ή φράσεων κτλ.), δ) η ικανότητά τους να αναγνωρίζουν τη λειτουργία των μορφοσυντακτικών δομών, καθώς και να χειρίζονται αυτές τις δομές, ανάλογα με τους επικοινωνιακούς στόχους του κειμένου.
~ Να συντάξουν ένα κείμενο, ενταγμένο σε επικοινωνιακό πλαίσιο, με το οποίο κρίνουν ή σχολιάζουν κάποια σημεία του κειμένου ή αναπτύσσουν προσωπικές απόψεις, παίρνοντας αφορμή από το κείμενο. Η έκταση της ανάπτυξης αυτής καθορίζεται κατά προσέγγιση, χωρίς να υπερβαίνει τις 600 λέξεις(40 μονάδες). Κατά τη βαθμολόγηση όλων των θεμάτων λαμβάνεται υπόψη η ορθογραφία, η δομή του κειμένου, ο λεξιλογικός πλούτος, η ακρίβεια και η ορθότητα της διατύπωσης, καθώς και το περιεχόμενο.
ΚΛΕΙΔΙ Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ (ΕΚΘΕΣΗ)
Το υψηλότερο εμπόδιο που καλούνται να ξεπεράσουν οι υποψήφιοι και των τριών κατευθύνσεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας είναι η παραγωγή κειμένου-έκθεση που βαθμολογείται με 40 μονάδες στο σύνολο των 100 (40% του συνόλου της βαθμολογίας). Συγκεκριμένα η τρίτη ερώτηση (Γ¨) ζητεί την ανάπτυξη των απόψεων των μαθητών σε θέμα ενταγμένο σε επικοινωνιακό πλαίσιο και , πάντως , συναφές με το περιεχόμενο του δοθέντος κειμένου. Άλλωστε ως ένας από τους βασικούς σκοπούς και στόχους του μαθήματος είναι οι μαθητές «να ασκηθούν στο να επιλέγουν και να χρησιμοποιούν με επιτυχία το ανάλογο επίπεδο λόγου σε κάθε περίσταση επικοινωνίας». Έτσι η παραγωγή κειμένου ή έκθεση τοποθετείται σε επικοινωνιακό πλαίσιο. Ορίζεται , δηλαδή , το είδος του κειμένου που θα γράψουν οι μαθητές, ο δέκτης του κειμένου, ο σκοπός για τον οποίο γράφεται το κείμενο. Με τον τρόπο αυτόν οι μαθητές αντιλαμβάνονται το επίπεδο του ύφους που θα χρησιμοποιήσουν στο κείμενό τους.
ΠΩΣ ΒΑΘΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ Η ΕΚΘΕΣΗ
Ένα «καλό» κείμενο βαθμολογείται από:
Α). Διάρθρωση των σκέψεων-αρχιτεκτονική του κειμένου (λογική αλληλουχία, συνοχή , πειστική κατάταξη των επιχειρημάτων σε κλιμακωτή μορφή, αποτελεσματική διάκριση των παραγράφων , προοδευτική αποκάλυψη της προσωπικής θέσης, πρωτοτυπία, χωρίς «καλούπια»).
Β). Χρήση της γλώσσας (σαφήνεια, ακρίβεια, λεκτικό-εκφραστικό πλούτο, τήρηση των γραμματικοσυντακτικών κανόνων, σωστή χρήση των σημείων στίξης, μορφή)
Γ). Καταλληλότητα ύφους-αποτελεσματικότητα του κειμένου
Επιλογή της κατάλληλης «γλώσσας» ανάλογα με την περίσταση και το είδος του κειμένου. Η αποτελεσματικότητα εξαρτάται από την ικανότητα του γράφοντος να πετύχει το σκοπό που επιδιώκει με το κείμενο, π.χ. να πείσει ή και να προκαλέσει τις επιθυμητές ενέργειες ή αντιδράσεις
ΕΙΔΗ/ΜΟΡΦΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ
Οι βασικότερες συνθήκες επικοινωνίας στις οποίες καλούνται να προσαρμόσουν την έκθεσή τους οι μαθητές είναι:
Α. ΟΜΙΛΙΑ
(Παρουσίαση ενός θέματος στην τάξη, σε σχολική εκδήλωση, σε εκδηλώσεις τοπικών ή πολιτιστικών ή άλλων φορέων, στη βουλή των εφήβων κ.ά).
Β. ΣΥΖΗΤΗΣΗ
(Με οικεία πρόσωπα του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντος, συμμετοχή σε ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές).
Γ. ΕΠΙΣΤΟΛΗ
(Σε διάφορα «επίσημα» πρόσωπα και δημόσιους φορείς για τη λύση ενός προβλήματος, π.χ. το θέμα του 2000 που ζητούσε επιστολή των μαθητών προς τον Υπουργό Παιδείας).
Δ. ΑΡΘΡΟ ή ΚΕΙΜΕΝΟ – ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΕΙΘΟΥΣ
(Σε σχολική εφημερίδα, στον ημερήσιο τύπο, σε σχολική ή κοινωνική εκδήλωση).
ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ
1. Η προσφώνηση στον πρόλογο διαμορφώνεται ανάλογα με το είδος του επικοινωνιακού λόγου και τον δέκτη.
- Ομιλία: Αγαπητοί συμμαθητές/καθηγητές , Κυρίες και κύριοι κ.λ.π.
- Επιστολή: Αξιότιμε κύριε, Κύριε υπουργέ/πρόεδρε, Αξιότιμοι κύριοι
-Συζήτηση ή άρθρο/δοκίμιο πειθούς: Δε χρειάζεται προσφώνηση.
Χρησιμοποιούμε β’ ενικό ή πληθυντικό πρόσωπο ή και α’ πληθυντικό ανάλογα με την περίσταση.
2. Το κείμενο δεν πρέπει να έχει έντονο/υπερβολικό υποκειμενικό χαρακτήρα. Συνήθως ο πομπός δεν εκφράζει αποκλειστικά υποκειμενικές απόψεις, αλλά ένα ευρύτερο σύνολο ανθρώπων. Εκπροσωπεί τους συμμαθητές του, τους νέους, τα μέλη ενός Συλλόγου, τους κατοίκους μιας περιοχής κ.λ.π.
3. Η έμφαση δίδεται στην επιχειρηματολογία και τεκμηρίωση των απόψεων που διανθίζονται με εκφράσεις-δείκτες της συγκεκριμένης επικοινωνιακής ανάγκης ή συνθήκης. (Θα ήθελα να αναφερθώ, επισημαίνω ότι, θα υπογραμμίσω άλλο ένα βασικό σημείο, θεωρώ χρέος μου να τονίσω, Στόχος μας να ευαισθητοποιήσουμε, Εύκολα θα μπορούσαμε να αντικρούσουμε τον ισχυρισμό ότι… Ας θυμηθούμε όλοι μας, Σκεφτείτε, Αναλογιστείτε κ.λ.π.).
4. Η επιχειρηματολογία και τεκμηρίωση των απόψεων ακολουθούν τις βασικές δομές του λόγου: Δομή κειμένου (πρόλογο/κύριο θέμα/επίλογος). Δομή παραγράφου (θεματική περίοδος/λεπτομέρειες/κατακλείδα (προαιρετικά). Φροντίζουμε για τις βασικές αρετές: Ενότητα-συνοχή-αλληλουχία.
5. Το ύφος επιβάλλεται να διαθέτει αμεσότητα, ζωντάνια, παραστατικότητα. Ωστόσο πρέπει να αποφεύγουμε την πεζολογία και τη χρήση ιδιωμάτων του προφορικού λόγου (π.χ. νεολαιίστικη αργκώ).
6. Η ομιλία έχει πιο επίσημο ύφος από τη συζήτηση, όπως και η επιστολή σε δημόσιο φορέα συγκριτικά με το άρθρο μιας σχολικής εφημερίδας.
7. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν σχήματα λόγου (ανάλογα με το είδος του επιστημονικού λόγου) που αποφεύγονται στην παραδοσιακή «έκθεση ιδεών». Ωστόσο οι μεταφορές, οι παρομοιώσεις, οι ρητορικές ερωτήσεις και τα άλλα σχήματα λόγου πρέπει να χρησιμοποιούνται με μέτρο , χωρίς υπερβολές.
8. Με τα σχήματα αυτά αξιοποιείται η βιωματική χρήση της γλώσσας και γίνεται επίκληση στο συναίσθημα του δέκτη:
- χιούμορ, ειρωνεία, κολακεία, αίσθημα ευθύνης, χρέους κ.λ.π.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ:
Η αδυναμία κατανόησης των ζητουμένων, κυρίως, αλλά και του είδους του επικοινωνιακού λόγου που πρέπει να χρησιμοποιήσουν οι μαθητές οδηγούν σε σοβαρά λάθη, όπως:
1. Η προβολή μιας φανερά παράλογης ή ακαθόριστης θέσης.
2. Η έλλειψη προσπάθειας για λογική τεκμηρίωση μιας ορθής θέσης.
3. Η εκφραστική φτώχεια που συχνά συνοδεύεται από τη μονότονη επανάληψη λέξεων και εκφράσεων.
4. Η απεραντολογία με επαναλήψεις νοημάτων.
5. Η εκφραστική ανομοιομορφία, η φλυαρία, ο ρητορισμός, ο επιφανειακός εκφραστικός πλούτος.
6. Η μη ορθή χρήση των σημείων στίξης, οι συχνές διαγραφές λέξεων, οι μουντζούρες.
7. Η έλλειψη καθορισμένης πορείας και η άτακτη παράθεση των σκέψεων.
8. Η κυκλική πορεία στην ανάπτυξη που την επαναφέρει στο σημείο αφετηρίας με επαναλήψεις και «αναμασήματα».
ΠΙΝΑΚΑΣ
ΠΩΣ ΒΑΘΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΘΕΜΑΤΑ
|
ΣΥΝΟΛΟ ΜΟΝΑΔΩΝ
|
ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
|
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΟΙ ΜΟΝΑΔΕΣ
|
1. ΠΕΡΙΛΗΨΗ
|
0-20
|
Α.Περιεχόμενο
Β.Γλώσσα/Έκφραση-Ύφος
Γ.Δομή
|
0-12
0-8
0-5
|
2. ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΤΥΠΩΝ
|
0-35
|
Οι ερωτήσεις βαθμολογούνται ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας
|
0-35
|
3.ΚΕΙΜΕΝΟ/ «ΕΚΘΕΣΗ» (500-600 λέξεις)
|
0-40
|
Α.Περιεχόμενο
Β.Οργάνωση του λόγου-Έκφραση
|
0-20
0-20
|
ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ
|
0-100
| ||
ΠΗΓΗ: Γ.ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ, ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ Υπ. Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, 2010
| |||
1. ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Α. Η επεξεργασία του κειμένου
1. Επαναληπτική ανάγνωση και γλωσσική εξομάλυνση του κειμένου (ερμηνεία δυσνόητων όρων, κατανόηση μεταφορικών εκφράσεων κ.λ.π.).
2. Εντοπισμός της κύριας ιδέας και του σκοπού του κειμένου. Ο σκοπός εντοπίζεται συνήθως: στον τίτλο, στον πρόλογο, στον επίλογο, σε όλο το ανάπτυγμα του κειμένου.
3. Διάκριση παραγράφων ή ευρύτερων νοηματικών ενοτήτων. Υπογράμμιση των θεματικών προτάσεων των παραγράφων και των σπουδαιότερων λεπτομερειών-πληροφοριών. Πλαγιοτιτλοδότηση κάθε παραγράφου εύστοχα και περιεκτικά.
4. Η κατανόηση του τρόπου οργάνωσης του κειμένου. Εντοπισμός των σχέσεων θεματικών προτάσεων και κύριας ιδέας.
Β. Το Γράψιμο της Περίληψης
1. Αρχικά προτάσσουμε το κεντρικό θέμα του κειμένου. (Π.χ. Ο συγγραφέας αναφέρει ή παρουσιάζει…, ή: Στο κείμενο παρουσιάζεται ή αναλύεται…+ κεντρική ιδέα του κειμένου)
2. Στη συνέχεια παρακολουθούμε τους συλλογισμούς του συγγραφέα και αναδιατυπώνουμε το σκεπτικό του στο γ’ ρηματικό πρόσωπο και στο δικό μας ύφος. Στόχος μας να αποδώσουμε τις βασικές ιδέες του κειμένου.
3. Χρησιμοποιώντας τον πλαγιότιτλο και τις πιο σημαντικές λεπτομέρειες κάθε παραγράφου, αποδίδουμε με δικές μας σύντομες φράσεις συνοπτικά την κάθε παράγραφο.
4. Μετασχηματίζουμε την καταληκτική παράγραφο του αρχικού κειμένου σε συμπερασματική περίοδο , στην οποία συμπυκνώνουμε τις τελικές κρίσεις του συγγραφές. (Π.χ. Καταλήγοντας ο συγγραφέας, αναζητεί τρόπους άρσης του αδιεξόδου…).
Γ. Τι να αποφεύγουμε
1. Δεν σχολιάζουμε, δεν εξηγούμε, δεν κρίνουμε και δεν αναλύουμε τις σκέψεις και τις ιδέες του συγγραφέα.
2. Δεν μιμούμαστε το ύφος του συγγραφέα και αποφεύγουμε, όσο είναι δυνατό, τη χρήση λέξεων ή φράσεων του κειμένου.
3. Να μην περιλαμβάνουμε πληροφορίες που δεν σχετίζονται με το θέμα του κειμένου, ούτε λεπτομέρειες, παραδείγματα και διευκρινίσεις που δεν είναι απαραίτητες.
4. Να γράφουμε την περίληψη σε περισσότερες από μία παραγράφους.
5. Να υπερβαίνουμε το όριο λέξεων που μας έχει δοθεί.
6. Δεν αναπτύσσουμε ένα ή δύο σημεία του κειμένου σε βάρος των υπολοίπων.
7. Αποφεύγουμε την υπερβολική γενίκευση και αφαίρεση. Ακολουθούμε ορισμένες τεχνικές πύκνωσης του λόγου.
2. ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ – ΕΚΘΕΣΗ
Α. Μελέτη – Διερεύνηση του θέματος
Διαβάζουμε προσεκτικά το θέμα , όσες φορές χρειάζεται για να το κατανοήσουμε και να το διερευνήσουμε εφαρμόζοντας προσεκτικά τις οδηγίες.
1. Χωρισμός δεδομένων-ζητουμένων
2. Εντοπισμός-υπογράμμιση της Κεντρικής Έννοιας και των δευτερευόντων εννοιών, ώστε να κατανοήσουμε τα ζητούμενα.
3. Ιδιαίτερη προσοχή στις «δύσκολες λέξεις» ή «λέξεις-κλειδιά»
4. Δεν παίρνουμε θέση πριν καταλάβουμε τι ακριβώς ζητά το θέμα.
5. Δεν απομονώνουμε λέξεις και δεν παρασυρόμαστε από μεμονωμένες φράσεις.
6. Αποκωδικοποίηση - ερμηνεία ζητουμένων. Στόχος να τα φέρουμε σε προσιτή μορφή: (1)αίτια ή λόγοι… (2)Σημασία ή αξία… (3)Θετικές-αρνητικές συνέπειες… (4)Προτάσεις-λύσεις (κριτήρια-προϋποθέσεις)… (5)διλημματική διατύπωση ή σύγκριση-αντίθεση = θετικές-αρνητικές συνέπειες (6)περιγραφή-παρουσίαση.
7. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στον τρόπο διατύπωσης των ζητουμένων. Κάποιο ή κάποια μπορεί να έχουν διπλό σκέλος.
Β. Κατάστρωση Σχεδιαγράμματος
Έχουμε πάντα στο νου μας τα δεδομένα και , κυρίως , τα ζητούμενα , τι δηλαδή πρέπει να αποδείξουμε κι έτσι καταστρώνουμε ένα γενικό σχεδιάγραμμα.
1. Καταγράφουμε τα βασικά σημεία-άξονες , όπως τα σκεφτόμαστε.
2. Σκεπτόμαστε-συγκεντρώνουμε το υλικό κατά τομείς
(οικονομικός, πολιτικός, πνευματικός…) με βάση τα διαγράμματα για το άτομο και την κοινωνία.
3. Τροποποιούμε-βελτιώνουμε το σχεδιάγραμμά μας
με βάση τις απαιτήσεις του θέματος. Στόχος μας είναι κάθε σημείο του σχεδιαγράμματος να ισοδυναμεί με τον πλαγιότιτλο που θα μας δίνει το θέμα κάθε παραγράφου.
Γ. Δομή – Οργάνωση του κειμένου
1. Η ισόρροπη ανάπτυξη των ζητουμένων είναι το θεμέλιο για την πετυχημένη ανάπτυξη του θέματος.
2. Προσέχουμε ιδιαίτερα την οργάνωση-δομή της έκθεσης, ώστε να μην περιέχει παραγράφους ή ενότητες «εκτός θέματος».
3. Δεν παρασυρόμαστε από παρόμοια θέματα γράφοντας ακατάσχετα για την κεντρική έννοια. Έχουμε υπόψη μας:
α. Κάθε θέμα έχει τις ιδιαίτερες ανάγκες και απαιτήσεις , όπως προσδιορίζονται από τα ζητούμενα.
β. Δε γράφουμε οτιδήποτε είναι σχετικό με την έννοια ή το πρόβλημα του θέματος , εφόσον δεν αναπτύσσει άμεσα τα ζητούμενα. Με άλλα λόγια αποφεύγουμε φλυαρίες και «σάλτσες» που ανατρέπουν την ισόρροπη ανάπτυξη των ζητουμένων.
Δ. Περιεχόμενο
1. Διατυπώνουμε πριν από ή στον επίλογο με σαφήνεια την προσωπική μας θέση για το θέμα. Δίνουμε ευθείες απαντήσεις στα ερωτήματα.
2. Η προσωπική μας άποψη είναι σαφέστατα διατυπωμένη, χωρίς όμως να είναι και απόλυτη. Παίρνουμε υπόψη δεδομένα του θέματος.
3. Αποφεύγουμε απόλυτες και δογματικές διατυπώσεις. Να μη διατυπώνουμε βιαστικά , αναπόδεικτα και αυθαίρετα συμπεράσματα.
4. Να αποφεύγουμε την καταστροφολογία. Με άλλα λόγια να μη δίνουμε την εντύπωση ότι από το φαινόμενο ή το πρόβλημα που εξετάζουμε θα προκύψει και το… τέλος της ανθρωπότητας. Π.χ. αποφεύγουμε: «Ο ανταγωνισμός οδηγεί στη διάλυση , στην καταστροφή της κοινωνίας».
5. Αποφεύγουμε ακόμα: παραινέσεις-συμβουλές, προεκτάσεις-παρεκβάσεις, επίδειξη εγκυκλοπαιδισμού, αντιφάσεις-αμφιβολίες.
Ε. Έκφραση / διατύπωση – ύφος
1. Προσέχουμε το είδος του κειμένου που μας ζητάνε να γράψουμε. Αν , δηλαδή, είναι άρθρο, δοκίμιο, ομιλία ή κάτι άλλο, ώστε να χρησιμοποιήσουμε το κατάλληλο ύφος , τις κατάλληλες προσφωνήσεις και μεταβατικές λέξεις-φράσεις σύμφωνα με τις οδηγίες.
α. Εκφράσεις-δείκτες της συγκεκριμένης επικοινωνιακής ανάγκης ή συνθήκης.
β. Ανάλογα με το επικοινωνιακό πλαίσιο καθορίζουμε και το ύφος.
2. Να είμαστε ακριβολόγοι , έτσι ώστε κάθε πρόταση –και κάθε λέξη- να λέει κάτι ουσιαστικό. Παράλληλα γράφουμε μόνο για πράγματα που γνωρίζουμε καλά.
3. Να αποφεύγουμε στην έκθεσή μας να επαναλαμβάνουμε συνέχεια την κεντρική έννοια. Μπορούμε πριν αρχίσουμε να σημειώσουμε συναφείς λέξεις και φράσεις ή αντίθετες. Π.χ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: ανεξαρτησία, αυτονομία, απελευθέρωση, χειραφέτηση, αυτοπροσδιορισμός, αυτόφωτος,-η, ο… = εξάρτηση, υποδούλωση, ετερονομία, χειραγώγηση, ετεροπροσδιορισμός…
4. Αποφεύγουμε: επαναλήψεις, μακροπερίοδο λόγο, άστοχη εναλλαγή χρόνων και προσώπων των ρημάτων, πεζολογία και αργκώ εκφράσεις, πλεονασμούς-ταυτολογίες…
ΠΙΝΑΚΑΣ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗΣ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑΣ ΓΡΑΠΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΤΟΥΣ 2011 ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ 2010
| ||||
ΜΑΘΗΜΑ
|
ΕΥΡΟΣ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑΣ
|
Έτη
| ||
2010
|
2011
| |||
ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΓΕΝ. ΠΑΙΔ.
|
18 - 20
|
1,65
|
1,04
| |
15 - 17,9
|
24,30
|
21,08
| ||
12 - 14,9
|
33,63
|
38,55
| ||
10 - 11,9
|
16,29
|
18,85
| ||
0 - 9,9
|
24,09
|
20,44
| ||
Πηγή : cleverclass.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου