"Η μητέρα ετοιμάζει το Νικολάκη για το σχολείο. Του φοράει το μάλλινο πουλόβερ του και του δίνει ζεστό γάλα για το λαιμό του. Τώρα τελευταία, ο Νικολάκης έρχεται στο σπίτι με μάτια κόκκινα. Η Ειρήνη, η μητέρα του, είναι γιατρός σε νοσοκομείο. Ξέρει τις ιώσεις που κυκλοφορούν και είναι προετοιμασμένη για όλες. Τον βάζει στο σχολικό και τον αποχαιρετά. Η Ειρήνη καμαρώνει για την ανάπτυξη του γιου της. O πιτσιρίκος είναι μόλις δέκα ετών. Αυτό που δεν ξέρει όμως η Ειρήνη και που θα το καταλάβει πολύ αργά, όταν θα έχουν περάσει ήδη 10 χρόνια, είναι ότι ο μικρός της είναι «περιστασιακός» χρήστης χασίς εδώ και δύο μήνες. Μέχρι τότε, πιθανόν ο Νικολάκης να έχει αποκτήσει παρατσούκλι. Ίσως οι «κολλητοί» να τον φωνάζουν ο «άσπρος», από τη συστηματική χρήση ηρωίνης. Μπορεί να περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του με αλλεπάλληλες προσπάθειες απεξάρτησης. Oι καθοδηγητές του, όμως, θα τον θεωρούν για πάντα καμένο χαρτί!"
Μήπως το παράδειγμα αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Μάλλον όχι. Ποιοι είναι οι λόγοι που μπορούν να σπρώξουν ένα μικρό, μόλις στα δέκα του χρόνια, να γίνει χρήστης ουσιών; Πώς μπορεί να αποφύγει τους μεγαλύτερους και «εξυπνότερους» συμμαθητές του στο σχολείο που κάνουν χρήση; Ποια είναι τα αδιέξοδα που θ` αντιμετωπίσει; Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η επιρροή της παρέας δρα καταλυτικά στη χρήση ουσιών. Αλλά είναι μόνο αυτό;
Μπορείτε να δείτε τη συνέχεια του άρθρου εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου