Η περιβαλλοντική εκπαίδευση είναι η καλύτερη επένδυση

Η περιβαλλοντική εκπαίδευση είναι η καλύτερη επένδυση υπέρ του περιβάλλοντος σε μια εποχή που η διαλεκτική σχέση φύσης και κοινωνίας, παρά τις διεθνείς συνθήκες, τα μέτρα, τα κινήματα, τις εκστρατείες, παραμένει ακόμα βαθιά διαταραγμένη. 

Της Τασουλας Καραϊσκακη 

Κυρίως λόγω της υποκριτικής στάσης κρατών, που προωθούν με αποφάσεις τους δραστηριότητες αντίθετες με τη δεδηλωμένη ανησυχία τους για τη ζωή στον πλανήτη. 

Η διεθνής προσπάθεια αναχαίτισης της περιβαλλοντικής κρίσης μέσα από την παιδεία μετρά ήδη 45 χρόνια. Ο όρος εμφανίστηκε τον Οκτώβριο του 1977 σε συνέδριο της UNESCO στην Τιφλίδα. Από τότε σε όλο τον κόσμο, και στην Ελλάδα από το 1987-88, που εγκαινιάστηκαν τα πρώτα προγράμματα σε γυμνάσια και λύκεια, εκπαιδευτικοί προσπαθούν να εμφυσήσουν στα παιδιά αξίες, να τους αποσαφηνίσουν έννοιες ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν τους άρρηκτους δεσμούς του ανθρώπου με το βιοφυσικό του περιβάλλον. 

Η περιβαλλοντική εκπαίδευση (Π.Ε.) στην Ελλάδα θεσμοθετήθηκε στα γυμνάσια - λύκεια το 1990 και στα δημοτικά το 1991. Μέσα σε αυτό το τέταρτο του αιώνα κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι, ωστόσο -σύμφωνα με μαρτυρίες εκπαιδευτικών- κάποια βασικά προβλήματα παρέμειναν. Παρά τον θεσμό του υπεύθυνου Π.Ε. σε κάθε Διεύθυνση, τα 50 Κέντρα Π.Ε. σε όλη την Ελλάδα (επιδοτούμενα από το ΕΣΠΑ), που λειτουργούν ως το δίκτυο το οποίο στηρίζει τα χιλιάδες προγράμματα που «τρέχουν» στην Ελλάδα, παρά την αύξηση του ενδιαφέροντος από τους μαθητές για συμμετοχή, η Π.Ε. παραμένει σε εθελοντική βάση, εκτός ωρών διδασκαλίας. Απασχολεί 4.500 εξειδικευμένους εκπαιδευτικούς, όμως συνεχίζει να είναι μια περιθωριακή δραστηριότητα, με προσανατολισμό που «κοντράρει» τη σχολική πεπατημένη (καινοτόμες συλλογικές εργασίες, βιωματική άμεση πολυδιάστατη γνώση), στην οποία συμμετέχουν αναλογικά λίγοι μαθητές. 

Ειδικά στη σημερινή περίοδο της κρίσης, η Π.Ε. θα υποβαθμιστεί, αν δεν αναγνωριστεί υλικά και ηθικά και δεν στηριχθεί. Χωρίς εφόδια και διαθέσιμες ώρες στο ημερήσιο πρόγραμμα, χωρίς νέο προσανατολισμό, δηλαδή να προχωρήσει από το σκέλος της κατανάλωσης σε εκείνο της παραγωγής, δεν θα καταφέρει να ανατρέψει το κυρίαρχο ρεύμα διάπλασης πολιτών «διπλής όψης», με τη ρητορική της ευαισθησίας και την πρακτική της περιβαλλοντοκτόνου αυθαιρεσίας.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ