Γιορτή της Μητέρας

Στην αρχαία Ελλάδα, μια γιορτή ανοιξιάτικη ήταν αφιερωμένη στη Θεά Γαία (Μητέρα Γη), μητέρα των θεών και των ανθρώπων. Αυτή ήταν και η πρώτη μορφή εορτασμού της Μητέρας.

 

Τη γιορτή αυτή διαδέχθηκε η γιορτή η αφιερωμένη στην κόρη της Γαίας, τη Ρέα. Η Ρέα ήταν η σύζυγος του Κρόνου και η Μητέρα του Δία και όλων των Θεών της αρχαίας Ελλάδας.

Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, συναντάμε τη Γιορτή της Μητέρας ως γιορτή αφιερωμένη στη Θεά Κυβέλη, που γινόταν κάθε Μάρτιο.

 

Στη συνέχεια, φτάνουμε στην Αγγλία του 15ου-16ου αι. μ.Χ., όπου γιορταζόταν η "Mothering Sunday", δηλ. η "Κυριακή της Μητέρας", την 4η Κυριακή της Σαρακοστής, και ήταν αφιερωμένη στις μητέρες. Εκείνη τη μέρα όλοι οι υπηρέτες έπαιρναν από τα αφεντικά τους μία μέρα άδεια, για να επισκεφτούν τα σπίτια τους και να περάσουν την μέρα τους μαζί με τις μητέρες τους.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, στις αρχές του 20ού αιώνα, η δασκάλα Άννα Τζάρβις (Anna Jarvis) από τη Φιλαδέλφεια, αγωνίστηκε για την καθιέρωση της Γιορτής της Μητέρας, τη 2η Κυριακή του Μαΐου. Ήθελε να τιμήσει τη μητέρα της που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Νοτίων και Βορείων Αμερικανών μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου το 1864. Οι αγώνες της Άννας Τζάρβις δικαιώθηκαν το 1914, όταν το Κογκρέσο όρισε την επίσημη εθνική Γιορτή της Μητέρας τη γιορτή αυτή.

Στην Ελλάδα, γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Γιορτή της Μητέρας στις 2 Φεβρουαρίου του 1929, για να συνδυαστεί η Γιορτή αυτή με τη χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής. Τελικά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η γιορτή μεταφέρθηκε από τις 2 Φεβρουαρίου στη 2η Κυριακή του Μαΐου.

Φτάνει όμως μια μέρα για να εκφράσεις την αγάπη σου στον άνθρωπο που σου έδωσε ζωή;  Στον άνθρωπο που ήταν πάντα δίπλα σου, όταν χρειαζόσουνα μια βοήθεια, μια συμβουλή, που σου έμαθε τι είναι ζωή και πως μπορείς να στέκεσαι στα πόδια σου τώρα που ενηλικιώθηκες;  Όχι, δεν αρκεί.  Η μάνα γιορτάζει κάθε μέρα και κάθε στιγμή.  Γιορτάζει μέσα στην καθημερινότητα, στις μικρές και μεγάλες στιγμές.  Γιορτάζει όταν καταφέρνει να έχει 5 ζεύγη χέρια για να κουβαλάει ταυτόχρονα ένα μωρό που ουρλιάζει, τα ψώνια από το μάρκετ, να βρίσκει τα κλειδιά μέσα στην τσάντα της και να ανοίγει την πόρτα του σπιτιού και το φώς, ενώ ταυτόχρονα να λέει «Μη κλαίς μωρό μου, σου αλλάζω αμέσως την πάνα».  Γιορτάζει όταν, ενώ έπαιζες με ξύλα μέσα στο σπίτι, ωρυόταν λέγοντας «Θα σε τσακίσω αν σπάσεις το βάζο ……..» ενώ ταυτόχρονα με γλυκιά φωνή λέει «Πρόσεχε καρδιά μου μη βγάλεις τα ματάκια σου».  Γιορτάζει όταν ξενυχτάει στις αρρώστιες.  Γιορτάζει όταν έχει βγάλει επιπλέον μάτια και μπορεί να μας δει πίσω από κλειστές πόρτες ή όταν είμαστε εκτός σπιτιού τα βράδια στην εφηβεία μας.  Ή όταν κλαίει από χαρά και καμάρι σε έναν έπαινο στο σχολείο ή σε μια μας επιτυχία μικρή ή μεγάλη.

Αυτό είναι το μεγαλείο της μάνας, που προσπαθεί πάντοτε να ικανοποιεί τις ανάγκες μας και να μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς ακόμη και σε στιγμές κινδύνου, που η παρουσία της επηρεάζει ολόκληρη τη ζωή μας.

Αλλά να είστε σίγουροι ότι για την ίδια την μάνα μπορεί να μη χρειάζεται και καθόλου η ύπαρξη αυτής της ημέρας, γιατί η αγάπη της για το παιδί της είναι ανιδιοτελής και δεν περιμένει ανταλλάγματα.  Όλα όσα κάνει τα θεωρεί αυτονόητα και απολύτως φυσικά.  Χωρίς να σκέφτεται τις δικές της ανάγκες.  Αυτό μπορώ να το καταλάβω τώρα που έγινα και εγώ μητέρα.

Μια ζεστή αγκαλιά, ένα χάδι σαν και αυτά που πήραμε απλόχερα όταν ήμασταν παιδιά, λίγο ενδιαφέρον για το πώς αισθάνεται τώρα, είναι αρκετά.  Και αν η μητέρα κάποιων δεν είναι στη ζωή, λίγες όμορφες αναμνήσεις αρκούν ως φόρος τιμής.