Ποιοι εκπαιδευτικοί καθορίζουν το μέλλον των παιδιών ;

 Γράφει: Ελένη Βασιλοπούλου

Σαφώς και δεν πρόκειται για ρητορικό ερώτημα. Απορρέει μέσα από τα αγωνιώδη μηνύματα των εφήβων. Μαθητές τις δευτέρας και τρίτης Λυκείου αντιμετωπίζουν τις Πανελλήνιες με άγχος. Μοχθούν για να κατακτήσουν ένα στόχο, που αποτελεί μόνο, το σκαλοπάτι μιας ατελείωτης σκάλας με ανοδική και καθοδική πορεία. 

Απέναντι τους, πολλές φορές, οι ημιμαθείς εκπαιδευτικοί που καθορίζουν το μέλλον τους και οι γονείς που έχουν ετοιμάσει τις ¨αποσκευές των ονείρων τους¨, υποδεικνύοντας έναν μονόδρομο που οδηγεί συνήθως σε αδιέξοδο. Την ευθύνη των γονέων δεν θα την εκτιμήσουμε τώρα, άλλωστε ό,τι ζημιά είχαν να κάνουν την έκαναν από τα πρώτα χρόνια της μαθητικής ζωής των παιδιών τους.

Η ¨σούπα¨ δεν ήταν ποτέ της αρεσκείας μου. Αυτή η τακτική με απωθεί. Προτιμώ να διαχωρίζω και να κάνω σωστό ξεσκαρτάρισμα, ωστόσο οι τίτλοι των άρθρων σε συνδυασμό με κάποια γράμματα μαθητών, δεν μου άφησαν άλλη επιλογή. Βλέπετε γέρνει πολύ η ζυγαριά προς τους ¨επαγγελματίες καθηγητές και δασκάλους¨. Οι 5-10 εναπομείναντες λειτουργοί, διδάσκαλοι, αυτοί που αγαπούν τα παιδιά, δεν αρκούν… 

¨Προφυλακίζεται ο 17χρονος μητροκτόνος¨- ¨Το άγχος της αποτυχίας σκοτώνει¨-

¨Απόπειρα αυτοκτονίας λόγω αποτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις¨ – ¨Διπλή απόπειρα αυτοκτονίας από μαθητή που δεν έγραψε καλά στις πανελλαδικές¨

Και…

¨Ξεχειλίζει ο φάκελος του υπουργείου Παιδείας από τις καταγγελίες για περιστατικά ανάρμοστης ή και βίαιης συμπεριφοράς εκπαιδευτικών στα σχολεία¨ 

Η απόκτηση ενός τίτλου, το πτυχίο που χρίζει κάποιον δάσκαλο ή καθηγητή, δεν επαρκεί. Χρέος του ¨δασκάλου¨ είναι να δημιουργήσει πολίτες με γνώσεις, ήθος και αξία. Η αγάπη του για διδασκαλία πρέπει να διαφεντεύει κάθε υλική και προσωπική αξίωση.

Το να είσαι εκπαιδευτικός θεωρείται λειτούργημα. Το να είσαι εκπαιδευτικός, θεωρείται επάγγελμα. Εσείς επιλέγετε.

Δεν θα θέσω επί τάπητος το πόσο καλά κάνουν τη δουλειά τους… Ρωτήστε έναν μαθητή να σας απαντήσει για τη μεταδοτικότητα των καθηγητών του. Να σας πει, τι χρόνο διαθέτει για να λύσει τις απορίες των μαθητών. Ρωτήστε το παιδί σας ή κάποιο άλλο παιδί, για να σας επιβεβαιώσει πώς το σχολείο αξιοποιεί τις ικανότητες του.

Η εποχή μας δεν σηκώνει το κλίμα των ¨ρομαντικών δασκάλων¨, αντέχει και επικροτεί μόνο τη διαφθορά, τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τον συνδικαλισμό. Πού καιρός για διδασκαλία…

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, μια 17χρονη μαθήτρια. Πριν από δύο μέρες έλαβα αυτό το γράμμα. Δεν είναι το μόνο. Επέλεξα να το κοινοποιήσω για να δημιουργήσω συναίσθημα ευθύνης, προς όλους μας.

«Αγαπητή κα Βασιλοπούλου,

Είστε ένας νέος άνθρωπος και πολλές φορές τα κείμενά σας, εκφράζουν τους νέους. Επίσης γνωρίζω πως δεν είναι δυνατόν να έχετε τη δύναμη ως δημοσιογράφος να διορθώσετε μια αδικία, μπορείτε όμως να την δημοσιεύσετε. 

Είμαι μαθήτρια της β’ τάξης, ενιαίου Λυκείου με θεωρητική κατεύθυνση, σκοπεύοντας να καταφέρω να εισέλθω (του χρόνου), στη Νομική Σχολή. 

Ο λόγος που σας γράφω είναι η απογοήτευση που νιώθω, καθώς στην τελευταία βαθμολογική καρτέλα, υπάρχει ένα βαθμός που με σημάδεψε. 14 στα λατινικά. Ένα από τα βασικά μαθήματα που θα κρίνουν την εισαγωγή μου στη Νομική. 

Τι ευθύνη έχω; 

Όταν μέσο όρο βγάζω 18,7 διαβάζοντας χωρίς καμία βοήθεια; Όταν είχα 18 στην προηγούμενη βαθμολογία όσον αφορά τα λατινικά, όταν καθημερινά επεδίωκα να λέω μάθημα στη συγκεκριμένη καθηγήτρια, όταν δεν έχω δώσει κανένα δικαίωμα, με διαγωγή άριστη, όταν προσπαθώ σκληρά για το στόχο μου, όταν έχω χάσει την εφηβική μου ζωή, διότι προτιμώ το διάβασμα και αγνοώ του φίλους μου; 

Σκέφτομαι πως όλα είναι μάταια. 

Η συγκεκριμένη καθηγήτρια με έκρινε από μία άτυχη μέρα, όπου έγραψα το μοναδικό 14, σε ένα τεστ. Όλη η σχολική χρονιά, η πορεία μου ως μαθήτρια, η διάθεση μου και η συνέπεια μου, δεν υπολογίζεται; 

Με αυτό το βαθμό, απογοητεύτηκα και μαζί με εμένα διέκρινα και το σκυθρωπό πρόσωπο των γονέων μου. Είμαι άχρηστη, σκέφτηκα. Δεν θα καταφέρω να περάσω στην Σχολή που επιθυμώ, θα αποτύχω. 

Η μητέρα μου, προσέγγισε την καθηγήτρια, ρώτησε εκείνη για την πορεία μου, διότι εμένα δεν με εμπιστευόταν πια. Η καθηγήτρια, απάντησε: ¨Ποια είναι η κόρη σας;¨ Δεν με θυμόταν καν. Το όνομά μου, δεν της θύμιζε τίποτα. Η μητέρα με φώναξε και μόλις με είδε η καθηγήτρια των λατινικών είπε: ¨Μάλιστα, η Αναστασία! Υπέροχη μαθήτρια, συμμετέχει στην τάξη και είναι πάντα διαβασμένη. Τι πρόβλημα υπάρχει;¨ Η μητέρα μου με κοίταξε με απορία κι’ εγώ αρκετά νευριασμένη, ενώ ήμουν έτοιμη να εκραγώ από την απάθεια και ανευθυνότητα, της καθηγήτριας, με ψεύτικο χαμόγελο, είπα: ¨Μα, κυρία, μου βάλατε 14, με βαθμολογήσατε βάσει του τεστ μόνο. Γιατί;¨ Το πρόσωπο της καθηγήτριας άλλαξε, από γλυκιά, απαθής κυρία, έγινε μαινόμενος ταύρος. ¨Πήρες αυτό που άξιζες¨, είπε και έφυγε. 

Πήρα, αυτό που άξιζα. Αλήθεια, πήρα αυτό που άξιζα; Σε ποιον πρέπει να αποδείξω την αξία μου; Σε έμενα που έχω χάσει την αυτοεκτίμησή μου; Στην καθηγήτρια λατινικών που θα έχω του χρόνου και θα καθορίσει το μέλλον μου; Στην οικογένειά μου, που με αμφισβητεί; 

Φοβάμαι, πως πλέον έχω δημιουργήσει ρήγμα στην διαπροσωπική μου σχέση με την συγκεκριμένη καθηγήτρια. Τώρα, διανύουμε περίοδο εξετάσεων. Στο μάθημα των λατινικών που γράφω την Πέμπτη, θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. 

Έχω άλλη μια χρονιά ακόμα.

Αναρωτιέμαι, αν επέλεξα σωστά, θεωρητική κατεύθυνση, έπειτα από αυτό, άρχισα να αναθεωρώ και να χάνω την ελπίδα μου. Η επιθυμία μου δεν είναι αρκετή. Το άγχος με έχει κυριεύσει. Έχω χάσει τον ύπνο μου. Σκέφτομαι από τώρα τις Πανελλήνιες. Θα τα καταφέρω;» 

Τι να απαντήσω σε μια 17χρονη, που την έχει κυριεύσει το άγχος πριν αντιμετωπίσει το ¨τέρας¨ των Πανελλαδικών Εξετάσεων; Πώς διασφαλίζεται το μέλλον των μαθητών, όταν υπάρχουν εκπαιδευτικοί που σφάλουν και κατεδαφίζουν όνειρα και προσωπικότητες εφήβων; 

Το μόνο που μπόρεσα να πω στην Αναστασία είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου στερήσει την ελπίδα. Τόνισα δε, ότι η βαθμολογία της είναι εξαίρετη και ότι θα τα καταφέρει να εισέλθει στη Νομική Σχολή. Αν, όμως δεν περάσει, το μέλλον της δεν κρίνεται από μία αποτυχία, αλλά από πολλές προσπάθειες σε όλη τη διάρκεια της ζωής. Την παρακάλεσα να μη το βάλει κάτω. Να συνεχίσει κοιτώντας μόνο το στόχο της.

Συνήθως επιδιώκω την επίλυση των προβλημάτων, ξέρω ότι θα δυσαρεστήσω το συνδικαλιστικό κίνημα και το υπουργείο Παιδείας, αλλά μεταξύ μας… ούτε που θα ιδρώσει το αυτάκι τους. Μακάρι οι λιγοστοί πραγματικοί ονειροπόλοι δάσκαλοι – καθηγητές, να μπορέσουν να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση για τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς, που καθορίζουν το μέλλον των παιδιών. 

 Πηγή : aixmi.gr