Για να παρακολουθήσει ένας ανήλικος θεατής μια θεατρική παράσταση θα
πρέπει κάποιος ενήλικος να τον συνοδεύσει. Ο νεαρός θεατής δεν έχει το
περιθώριο των επιλογών που έχουν οι ενήλικοι, δεν θα ανοίξει εφημερίδες
για να διαβάσει θεατρικές κριτικές ή θα συζητήσει με φίλους τι
παράστασεις είδαν ώστε να επιλέξει κι εκείνος τις παραστάσεις που θα
δει.Η αλυσίδα λοιπόν παιδί-θέατρο για να υπάρξει χρειάζεται έναν επιπλέον συνδετικό κρίκο που την μετασχηματίζει σε παιδί - ενήλικος - θέατρο.
Συχνά όμως ο ενήλικος γονέας του παιδιού δεν έχει την αντοχή, τον χρόνο κλπ, ώστε να συνοδεύσει το παιδί του στο θέατρο κι έτσι το παιδί δεν βλέπει αρκετές ή καμιά φορά και καθόλου θεατρικές παραστάσεις.
Ο Α. Μπέσιος σε έρευνα με θέμα: «Ο διαμεσολαβητικός ρόλος του εκπαιδευτικού στην επικοινωνία του μαθητή με το θέατρο» επισημαίνει ότι:
α. οι περισσότερες θεατρικές εμπειρίες ενός παιδιού σε ρόλο θεατή αποκτώνται κυρίως ως τμήμα της σχολικής του ζωή και
β. οι εκπαιδευτικοί που συνοδεύουν τους μαθητές στο θέατρο έχουν την
ευθύνη για την επιλογή της θεατρικής παράστασης που θα παρακολουθήσουν.
Επομένως η αλυσίδα παιδί-ενήλικος-θέατρο μετατρέπεται σε
μαθητής - εκπαιδευτικός - θέατρο και ο εκπαιδευτικός αναδεικνύεται ως ο
σπουδαιότερος ρυθμιστικός παράγοντας στην διαμόρφωση της θεατρικής
εμπειρίας του μαθητή.
Ειδικότερα ένας από τους στόχους του προγράμματος σπουδών για το
νηπιαγωγείο είναι να εξοικειωθούν τα νήπια με την παρακολούθηση
θεατρικών παραστάσεων και να αναπτύξουν ορθή στάση και συμπεριφορά ως
θεατές αποκτώντας εκείνες τις κοινωνικές δεξιότητες που ως εκείνη τη
στιγμή τα περισσότερα δε διαθέτουν.
Έτσι λοιπόν ο εκπαιδευτικός οφείλει να λειτουργήσει αντισταθμιστικά ώστε
όλα τα παιδιά να αποκτήσουν θεατρικές εμπειρίες, να δουν καλές
θεατρικές παραστάσεις, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το θέατρο.
Παρά τις όποιες δυσκολίες οι εκπαιδευτικοί ανταποκρίνονται καλά στον
διαμεσολαβητικό τους ρόλο κι αυτό είναι κέρδος για όλη την εκπαιδευτική
διαδικασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου