Νευρική ανορεξία - Μια ασταμάτητη πάλη

Αν ένας άνθρωπος δίνει την ψυχή του για να γράψει ένα βιβλίο που απορρέει από τα προσωπικά του προβλήματα, δίνοντας μια συγκλονιστική μαρτυρία και με μοναδικό σκοπό να βοηθήσει τον κόσμο γύρω του, τότε αυτή του η πράξη είναι αξιοθαύμαστη και αξιέπαινη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο άνθρωπος αυτός είναι η Στέλα Λέτσιου.

Η κα Λέτσιου έγραψε το «Anorexia nervosa». Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο για την αρρώστια της νευρικής ανορεξίας. Έτσι όπως τη βίωσε, την πάλεψε και την παλεύει ακόμη. Η κα Λέτσιου παραχώρησε συνέντευξη στον «Τ.Θ.», λέγοντας λίγα λόγια για την ίδια και το πώς βίωσε κα βιώνει την ασθένεια μέχρι σήμερα.

Η νευρική ανορεξία ήταν μια ασθένεια σχετικά άγνωστη μέχρι πριν από λίγα χρόνια και τη μάθαμε δυστυχώς μέσα από τις σελίδες των illustration περιοδικών. Όπως και εσείς γνωρίζετε μας παρουσιάστηκε σαν ασθένεια των μοντέλων και έμεινε εκεί. Χωρίς ενημέρωση τα πρώτα χρόνια, αφήνοντας τα νεαρά κορίτσια που ίσως ήδη έπασχαν ή που ήταν στην πόρτα της ασθένειας στο άγνωστο. Εσείς που περάσατε από τη δίνη της ασθένειας και συνεχίζετε να την παλεύετε με θάρρος και πείσμα πιστεύετε ότι επιτέλους πρέπει τα νεαρά κορίτσια να πάψουν να ντρέπονται για αυτό που τις συμβαίνει και να την αντιμετωπίσουν επιτέλους σαν πραγματική ασθένεια με τον δικό τους γιατρό και με την δέουσα προσοχή;

Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της νευρικής ανορεξίας δεν θεωρώ πως υπάρχει ντροπή. Τα κορίτσια αλλά και οι ωριμότερες γυναίκες που υποφέρουν από τη συγκεκριμένη ασθένεια, τις περισσότερες φορές απλώς δεν γνωρίζουν, δεν θέλουν, δεν αποδέχονται το γεγονός ότι πάσχουν. Δεν ντρέπονται. Το αντίθετο, μάλιστα. Θα έλεγα πως μια κοπέλα που πάσχει από νευρική ανορεξία, «καμαρώνει» την αδυναμία του κορμιού της. Δεν λυπάται. Δεν στενοχωριέται. Πιστεύει ακράδαντα πως όσο πιο αδύνατη τόσο πιο όμορφη. Ενώ όταν συνειδητοποιήσει την ασθένειά της, τότε καταβάλλει κάθε δυνατή και αδύνατη προσπάθεια για να το καταπολεμήσει. Εκεί βρίσκεται και η λύση, στην αποδοχή της ασθένειας. Από εκεί ξεκινά και η καταπολέμησή της αργά αργά και όχι πάντοτε σταθερά αλλά με πολλά πισωγυρίσματα.

Πως είναι να ζεις με την νευρική ανορεξία;

Η πρόταση «ζω με νευρική ανορεξία» μου ακούγεται τώρα πια αρκετά ανορθόδοξη, καθώς στην ουσία δεν ζεις, όταν πάσχεις από νευρική ανορεξία. Όταν είσαι μέσα στην ασθένεια δίχως να κάνεις κάτι για να την καταπολεμήσεις, τότε απλώς κοιμάσαι και ξυπνάς με μοναδικό στόχο την απώλεια ολοένα και περισσοτέρων κιλών με διάφορους τρόπους. Αποφεύγεις το φαγητό, κάνεις ατελείωτες ώρες σκληρή και επίπονη γυμναστική, κινείσαι διαρκώς, προκαλείς εμετό, χρησιμοποιείς καθαρκτικά…Δεν βγαίνεις έξω, δεν έχεις φίλους, δεν έχεις ζωή! Όλα αυτά αρχίζουν κάπως να αλλάζουν, όταν η ασθενής πάρει την απόφαση να το καταπολεμήσει. Τότε θα έλεγα αρχίζει και το πραγματικό μαρτύριο. Όλα μέσα σου φωνάζουν να συνεχίσεις να είσαι «αδύνατη» αλλά και να αδυνατίσεις ακόμη πιο πολύ, ενώ εσύ αλλάζεις, τρως, μειώνεις τη γυμναστική, σταματάς τον εμετό, κόβεις τα καθαρκτικά, βγαίνεις έξω, αποκτάς ζωή!

Πως την αντιμετωπίσατε και την αντιμετωπίζετε;

Εγώ δίνω ακόμη και σήμερα καθημερινά τη μάχη μου. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Δεν σταματώ. Δεν βγαίνω πάντοτε νικήτρια. Για παράδειγμα, σήμερα, τι τις ήθελα 3 ολόκληρες ώρες γυμναστική; Χτες, γιατί επέλεξα να μην φάω σαλάτα; Οι παρεκκλίσεις από το πρόγραμμα που έχω διαμορφώσει σε συνεργασία με τους θεράποντες ιατρούς μου είναι οι ήττες μου. Τώρα ζω φυσιολογικά. Τη μάχη μου τη δίνω μέσα στο σπίτι μου με μεγάλη, αμέριστη συμπαράσταση από τους γονείς μου, τον αδερφό μου και την «καινούργια μου αδερφή» τη Βούλα. Κάνουν τόσες μα τόσες θυσίες για να είμαι καλά και εγώ παίρνω δύναμη για να τηρώ το πρόγραμμά μου, λιγότερη γυμναστική και περισσότερο φαγητό. Χρειάζομαι 3-4 κιλά ακόμη.

Τι συμβουλεύετε τα νεαρά κορίτσια που βρίσκονται στα πρόθυρα αυτής της ύπουλης ασθένειας;

Αυτό που θα ήθελα να συμβουλέψω τα νεαρά κορίτσια είναι να «ρουφήξουν» κάθε λεπτό από τη ζωή τους. Έχω πει και σε προηγούμενες συνεντεύξεις μου πως οι δίαιτες είναι τόσο ανώφελες. Μου αρέσουν κι εμένα τα όμορφα και αδύνατα σώματα, αλλά όχι όταν αυτό γίνεται εμμονή. Διαφωνώ με όλα όσα δεν μας επιτρέπουν να ζούμε φυσιολογικά. Η δική μου η συμβουλή, λοιπόν, είναι να γίνονται όλα με όρια και πάντοτε στα πλαίσια του φυσιολογικού.

Όπως διάβασα στο βιβλίο σας, κάτι συνέβαινε πάντα και σας έκανε να αισθάνεστε δυνατή να καταπολεμήσετε την ασθένεια. Ωστόσο κάθε φορά κάτι σας έριχνε με αποτέλεσμα να ξανακυλήσετε στη δίνη της νευρικής ανορεξίας. Τι γινόταν; Τι ήταν αυτό το κάτι κάθε φορά;

Η καταπολέμηση της νευρικής ανορεξίας είναι μια ασταμάτητη πάλη με τη «φωνή» μέσα μας. Αυτή η φωνή δεν παύει ποτέ να μιλάει με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές στιγμές αδυναμίας που μας πάνε πίσω. Αυτή η «φωνή» ακόμη και σήμερα με οδηγεί στο να παρεκλίνω από το πρόγραμμά μου με τη διαφορά πως εγώ έχω φτάσει σε ένα σημείο να μπορώ να κλείνω τα αυτιά μου τις περισσότερες φορές.

Σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου αναρωτιέστε, παλεύοντας με την ασθένεια πάντα, αν θα περάσει ποτέ αυτό που ζείτε. Η ασθένεια. Πλέον σήμερα έχετε καταφέρει πολλά. Μπορεί αυτή η ασθένεια να αποβληθεί κάποια στιγμή εντελώς από τον ασθενή; Τι πιστεύετε;

Δυστυχώς, δεν είμαι σε θέση να σας πω αν αυτή η ασθένεια μπορεί να ξεπεραστεί οριστικά. Δυστυχώς, δεν ξέρω. Είμαι καλά, αλλά ακόμη παλεύω. Κλείνω τα αυτιά μου στη «φωνή», αλλά υπάρχουν στιγμές που την ακούω να ουρλιάζει τόσο δυνατά. Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω μονολεκτικά στην ερώτησή σας με ένα «ναι», αλλά δεν μπορώ.

Κουραστήκατε πολύ από αυτήν την ασθένεια όλα αυτά τα χρόνια. Τι αποκομίσατε τελικά από όλη αυτήν την δοκιμασία;

Είναι αλήθεια πως έχω κουραστεί πολύ από αυτή την ασθένεια. Δεν μπορώ όμως να σταματήσω, δεν μπορώ να τα παρατήσω. Πρέπει να συνεχίσω τον αγώνα μου. Ίσως χρειαστεί να αγωνίζομαι και να παλεύω όλη μου τη ζωή. Δεν έχω αποκομίσει κάτι συγκεκριμένο. Δεν έγινα καλύτερος άνθρωπος ούτε έμαθα από τα λάθη μου. Αυτή είναι η ζωή μου και προσπαθώ απλώς να τη ζήσω!

Πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει μια ενημέρωση, μια εκστρατεία από το κράτος κατά του φαινόμενου αυτού ώστε να σταματήσει η άγνοια;

Πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου στην ενημέρωση του κόσμου. Η άγνοια οδηγεί στην ασθένεια, ενώ αντίθετα η ενημέρωση ίσως να είναι και η μισή λύση του προβλήματος. Εύχομαι κι εγώ σε μια εκστρατεία από το κράτος.

Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με τη βοήθεια των γιατρών και μόνο, την ασθένεια ή χρειαζόμαστε και την συμπαράσταση των κοντινών μας ανθρώπων; Εσείς είχατε την πολύτιμη βοήθεια του συζύγου σας. Υπάρχουν κοπέλες μόνες και χωρίς κάποιον να τις συμπαραστέκεται, να τις προσέχει και να τις βοηθάει. Πιστεύετε πως θα τα καταφέρουν να θεραπευτούν;

Εγώ είμαι πολύ τυχερή. Είχα την αμέριστη συμπαράσταση του συζύγου μου, ενώ μετά το διαζύγιο μου η οικογένειά μου δεν φεύγει δευτερόλεπτο από το πλευρό μου. Ειλικρινά δεν φανταζόμουν πως μπορεί να υπάρχει τέτοια αγάπη! Η δική μου βοήθεια πέρα από τη βοήθεια των γιατρών μου είναι ως επί το πλείστον, η αγάπη της οικογένειάς μου! Η αγάπη είναι για εμένα που οδηγεί στη θεραπεία. Η βοήθεια των γιατρών δεν είναι αρκετή. Αν μου επιτρέπετε, «Μαμά, μπαμπά, σας ευχαριστώ! Σας αγαπάω!».

Στέλα Λέτσιου, συγγραφέας του βιβλίου «Anorexia nervosa»