Η απογοήτευση ενός υποψήφιου Διευθυντή Σχολείου από τη διαδικασία της συνέντευξης

Ήταν όλοι και όλες του ΠΥΣΔΕ ευγενέστατοι/ες. Ήξεραν ότι έχω ένα πλούσιο βιογραφικό και εμπειρία στα εκπαιδευτικά δρώμενα από τη μεταπολίτευση και μετά. Άκουσαν τις απόψεις μου για το θέμα της μελέτης περίπτωσης (προσπάθησα με κίνδυνο να παρεξηγηθώ ή να βρεθώ σύμφωνα με την «άποψη» των φιλόλογων εκτός θέματος να προσεγγίσω το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ζητούμενο το όραμα) , δεν μου έκαναν καμία ερώτηση, δεν ζήτησαν πληροφορίες για το βιογραφικό μου, δεν θέλησαν να συζητήσουν για τις απόψεις μου για όσα έχω προσπαθήσει να κάνω είτε με προτάσεις, είτε με τις προσπάθειές μου για το «άλλο σχολείο», είτε για την δραστηριότητα μου στο εκπαιδευτικό, διοικητικό, παιδαγωγικό και ερευνητικό επίπεδο.

Το «παράπονο» όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί πίστευα και πιστεύω ότι η διαδικασία της επιλογής των στελεχών της εκπαίδευσης είναι κορυφαία στιγμή της καριέρας του υποψηφίου , ιδιαίτερα όταν κάποιος έχει αφιερώσει μια ζωή στη διαμόρφωση πολιτικών για την παιδεία από όλα τα μετερίζια άσκησης εξουσίας και κοινωνικού ελέγχου. Από την άποψη αυτή θα υπάρχει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, μια απορία για το αν είμαστε συνεπείς μεταξύ θεωρίας και πράξης και αν κάποιες διαδικασίες δεν αγγίζουν τη σφαίρα μιας «εικονικής πραγματικότητας» που δεν μπορεί να έχει και μεγάλη σχέση με το όραμα. Μπορεί να τους αδικώ, αλλά μου έδωσαν την αίσθηση της κόπωσης σε μια διαδικασία που έτσι και αλλιώς είναι υποβαθμισμένη αφού σε 10 λεπτά αναζητείται η ανίχνευση ενός οράματος , ενώ υπάρχει συστηματική άρνηση στην υλοποίηση των ΑΥΤΟΝΟΗΤΩΝ δηλαδή των απλών, των μικρών αλλά και ουσιαστικών Η μικρή μου συμβολή από τη θέση του διευθυντή δεν θα ξεχνά την αποκτηθείσα πείρα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα που αντανακλά: την «απογοήτευση» από τη μη βοήθεια, τη μη συλλογικότητα, τη μη συζήτηση, το μη προγραμματισμό, τη μη αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που προσφέρει η συλλογική δράση, την απαξίωση προσόντων (έτσι και αλλιώς δεν μοριοδοτούνται τα πραγματικά και όλα τα προσόντα), δυνατοτήτων και ευκαιριών. Γιατί το όραμα που κανένας δεν μπορεί να απαξιώσει συμπυκνώνεται στο «πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο» [Ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ – ΕΠΩΝΥΜΟΣ]* *για να μην θεωρηθεί παρέμβαση σε μια διαδικασία «κρίσης(επιλογής)» που μπορεί μέσα από την απογοήτευση που προσφέρει να γεννήσει δυνάμεις αποτελμάτωσης στο χώρο της εκπαίδευσης. 

 

 

 Πηγή : esos.gr