Somewhere

Ένα αυτοκίνητο χωρίς προορισμό που κάνει άσκοπους κύκλους σε μια ερημιά. Αυτή η πρώτη σκηνή, μεγάλη και σχεδόν υπνωτιστική στην επανάληψή της, μας εισάγει ιδανικά στην ζωή του Johnny Marco, του πρωταγωνιστή της νέας ταινίας της Sofia Coppola. Ποιος είναι όμως ο Johnny Marco και γιατί κάνει άσκοπους κύκλους με το εντυπωσιακό σπορ αμάξι του; 

Η σκηνοθέτις δεν βιάζεται να μας τον συστήσει -ίσα ίσα, μοιάζει αρχικά να επιδιώκει να μας αποπροσανατολίσει, παρουσιάζοντάς μας με φειδώ επιλεγμένες σκηνές από τη ζωή του: τι ζητά αυτός μέθυσος, που πληρώνει αδέξιες χορεύτριες για να τις παρακολουθεί να κάνουν τα χορευτικά τους χωρίς να τον διεγείρουν, στο μονίμως ακατάστατο δωμάτιο του στο φημισμένο (μα και κάπως παρακμιακό) Chateau Marmont στο Λος Αντζελες; Μέσα στη μια εβδομάδα που τον παρακολουθούμε, φλερτάρει και ρίχνει γυναίκες μηχανικά ενώ την Κυριακή που περνά με την κόρη του, βλέπουμε μια μάλλον αμήχανη συνύπαρξη, χωρίς πολλά σημεία επαφής.

Κι όμως, αυτό το κενό βλέμμα και η βαριεστημένη, σχεδόν στερούμενη νοήματος καθημερινότητα δεν ανήκουν σ' έναν δευτεροκλασάτο και παραπεταμένο ηθοποιό. Ο Johnny Marco αποδεικνύεται μεγάλο όνομα του Hollywood, με ατζέντηδες να του ρυθμίζουν τη ζωή και με αστυνομική συνοδεία να τον παρακολουθεί όταν ταξιδεύει μέχρι το Μιλάνο για να προωθήσει τη νέα του ταινία (εξαιρετική η, σχεδόν σαρκαστική, επιλογή του παραγκωνισμένου Stephen Dorff να παίζει πειστικότατα έναν γοητευτικό και πετυχημένο σταρ). Τι είναι λοιπόν αυτό που του λείπει, και που κάνει την εν δυνάμει λαμπερή ζωή του μια ανούσια ρουτίνα που στερείται προορισμού; 

Όσο εύκολη και προφανής κι αν φαίνεται η απάντηση σ' αυτό το τελευταίο ερώτημα, με τόσο όμορφο και ουσιαστικό τρόπο μας την παρουσιάζει η Coppola, καθώς ξεδιπλώνεται το υπόλοιπο μισό της ταινίας. Το κλειδί δεν είναι άλλο από την αναγκαστική συνύπαρξη του Johnny με την κόρη του, όταν η πρώην γυναίκα του αποφασίζει να φύγει για λίγο καιρό μακριά. Το μυστικό όμως -όπως άλλωστε και σε κάθε ταινία που παίζει πάνω σ' ένα χιλιοειπωμένο μοτίβο όπως αυτό- βρίσκεται στην εκτέλεση: ο τρόπος δηλαδή που πραγματοποιείται η μεταστροφή του πρωταγωνιστή, το πώς σκηνή-σκηνή η συνύπαρξή πατέρα και κόρης γίνεται όλο και πιο αυτονόητη, καθώς γίνονται, ανεπαίσθητα, όλο και πιο απαραίτητοι ο ένας για τον άλλο. 

Μα όλα αυτά αποτυπώνονται στην οθόνη χωρίς φανφάρες και βαρυσήμαντες χειρονομίες, χωρίς εντυπωσιακές εξωτερικές μεταβολές -αρκούν τα βλέμματα και οι συμπεριφορές. Κι όταν στο τέλος αποχωρίζονται (έστω και για μικρό χρονικό διάστημα) και εκείνος παίρνει το δρόμο της επιστροφής -συμβολικά, μια αδιάκοπη ευθεία- δεν χρειάζεται να μάθουμε τον προορισμό του Johnny για να καταλάβουμε ότι πλέον η ζωή του δεν είναι άσκοποι κύκλοι. Γιατί πλέον γνωρίζει ότι πηγαίνει "κάπου".