Σαν αύριο...

Σχολικό έτος 1972-1973... Εντός ολίγου... πρωτάκι... Αλογοουρά (τότε, δεν τη λέγαμε ponytail...) και κοκαλάκι-λαστιχάκι με μαργαρίτα. Μ' ένα πακέτο τεράστιο ακουμπισμένο στο γραφείο -τα... βιβλία της Α' Δημοτικού -δηλαδή το Αλφαβητάριο, το γνωστό... με τη Λόλα και το Μίμη...- και όλο το υλικό για τα μαθήματα της χρονιάς.

Τετράδια Φοίνιξ, με κίτρινο εξώφυλλο και παραστάσεις από την Παλαιά Διαθήκη, ή την ελληνική φύση... με γραμμές, μισά - μισά για την Αντιγραφή και την Πατριδογνωσία, ή με τετραγωνάκια για την Αριθμητική (τότε, Μαθηματικά τα λέγαμε από την Α' Γυμνασίου και μετά...)

Μπλοκ ζωγραφικής με σπιράλ, και ζωγραφιές γεμάτο το πρώτο φύλλο. Κραγιόνια. Νερομπογιές. Χαρτιά γκοφρέ και βελουτέ. Κόλλα υγρή. Ψαλιδάκι με στρογγυλεμένες μύτες... Πλαστελίνες. Κόλλες μπλε, για να ντυθούν τα τετράδια και τα βιβλία... Ετικέτες, μια δεσμίδα -τότε, δεν υπήρχαν ακόμη αυτοκόλλητες... Οι ετικέτες βρέχονταν -όπως τα γραμματόσημα- για να κολλήσουν...

Πλάι, μεγάλη τριπλή κασετίνα δερμάτινη -μπλε απ' έξω, κόκκινη από μέσα. Στη μια θέση, γόμα (Pelikan, μισή μπλε μισή κόκκινη, για στυλό και μολύβι), ξύστρα, χάρακας, διαβήτης (δεν χρειαζόταν, αλλά αφού τον είχε μέσα η κασετίνα;!...) στην άλλη καλοξυσμένα μολύβια (Faber No.2) με μυτερές μύτες, στυλό μπλε, κόκκινο, μαύρο. Στην τρίτη, κι άλλα κραγιόνια! Άνοιγες την κασετίνα κι εκτός από τη μυρωδιά του δέρματος, σου ερχόταν στη μύτη κι εκείνη η άλλη, η μοναδική, η μολυβίλα...

Κάτω, αριστερά απ' τα "πόδια" του γραφείου, σάκα μπλε, δερμάτινη, με δύο θήκες. Χρυσαφιά κουμπώματα μπροστά και χοντρουλό χερούλι -η πιο ακριβή που υπήρχε στου Πάλλη.

[Τότε, το πιο ακριβό, δεν ήταν ακόμη ένδειξη "μούρης", αλλά νοιάξιμο... Αυτό που, η γενιά της Κατοχής έδειχνε απλόχερα στα παιδιά ή τα εγγόνια της, αυτό το δώσιμο το ολοκληρωτικό, το να μη λείψει τίποτα από αυτά, να μη στερηθούν όπως εμείς, να ζήσουν καλύτερες μέρες, σ' έναν καλύτερο κόσμο... Τότε, αν κάποιου παιδιού δεν είχαν να του πάρουν, δεν το σνομπάραμε... Δεν το κοιτάζαμε αφ' υψηλού, δεν το περιγελούσαμε... Εμάς, τα μικρά, μπορεί να μας πηγαινόφερνε το σχολικό, αλλά οι περισσότεροι γονείς δεν είχαν δικά τους αυτοκίνητα.]

Στην κρεμάστρα, στο χερούλι της ντουλάπας, κρεμασμένη η μπλε ποδιά με το άσπρο γιακαδάκι -φρεσκοπλυμένη -να φύγει η κόλλα- μύριζε Μασσαλίας... και φρεσκοσιδερωμένη, σχεδόν τριζάτη, σαν τα πουκάμισα του μπαμπά!

Μπλε πεδιλάκια "χι" -ίσα για τον Αγιασμό. Από την επομένη, κλειστά μπλε παπουτσάκια με μπαρέτα και μπλε ή άσπρες κάλτσες Πουρνάρα... Ήταν πιο ψυχρός τότε ο Σεπτέμβρης, ήξερες πως, με τα πρωτοβρόχια, το καλοκαίρι είχε πια φύγει οριστικά, πως δεν είχες να περιμένεις εκπλήξεις απ' τον καιρό και να χρειαστεί να βγεις Οκτώβρη ή Νοέμβρη με κοντομάνικο...

Στον Αγιασμό, όλα τα πιτσιρίκια τριάδες, ανά τάξη -κάθε τάξη, είχε μόνο ένα τμήμα, εικοσιοχτώ με τριανταδύο παιδάκια το πολύ... Ατέλειωτος ο Αγιασμός ("νίκας τοις Bασιλεύσι", βεβαίως!...αλλά ούτε που ακούγαμε, ούτε και καταλαβαίναμε), μας πέρασε κι ένα ένα κεφάλι ο παππα-τράγος με το βασιλικό (όχι όπως τώρα που πιτσιλάει δυο-τρεις φορές ολούθε, και τη γλυτώνουν με συνοπτικές!...)

Δέος, στην τάξη! Δύο πίνακες "από τοίχο σε τοίχο" (ο ένας, ο πλαϊνός, λίγο μικρότερος -σταματούσε στην πόρτα). Κιμωλίες άσπρες, χρωματιστές... κι ένα περίεργο σφουγγάρι με ξύλο-λαβή στην "πλάτη" του. Ο χάρτης της Ελλάδας, κάλυπτε μια ψηλή, λευκή βιβλιοθήκη -η δασκάλα μας, τον έκανε ρολό, κι έδεσε τα λουράκια του σ' έναν ωραιότατο φιόγκο · δε θα μας χρειαζόταν σύντομα...

Την έλεγαν Φωτούλα Μ. και, εδώ και μερικά χρόνια δεν είναι πια ανάμεσά μας...

Μάνα δυο κοριτσιών, ένα λίγο μεγαλύτερό μας κι ένα στο Γυμνάσιο, από την πρώτη στιγμή έγινε μάνα και για 'μας!... Τη θυμάμαι πολλές φορές να... αγριεύει, να γίνεται αυστηρή, να μας επιπλήττει... αλλά να μας μαλώσει; Να μας κακομιλήσει; Ποτέ...

Είχα την τύχη να την έχω δασκάλα στην Α' και στη Στ' Δημοτικού... Στην αρχή και στο τέλος του κύκλου...

Τακτοποιηθήκαμε στα θρανία μας (ατομικά τραπεζάκια με ντουλαπάκι όπου μέσα βάλαμε την κόντρα-πλακέ βάση για τις πλαστελίνες, το κουτί με τις πλαστελίνες και το μουσαμαδάκι μας, για το φαγητό. Θα έπρεπε, μας είπε η κυρία, να έχουμε το ντουλαπάκι μας καθαρό, να μην αφήνουμε φαγητό και... να μην ξύνουμε εκεί μέσα τα μολύβια μας!)

Ανάλογες με το... μπόι μας, οι θέσεις. Θρανίο στην προτελευταία σειρά, εγώ -η Λιάνα,  η Ανίτα, η Λήδα και η Πένυ ήταν οι ψηλότερες κι έκατσαν στα τελευταία.

Μετά τα διαδικαστικά, δεν μας έμενε και πολλή ώρα μέχρι το κουδούνι και το σχόλασμα -πάντα, τη μέρα του Αγιασμού, οι ώρες στο σχολείο είναι λίγες.

Ένα δακτυλογραφημένο χαρτί στην καθεμία, Ωρολόγιον Πρόγραμμα Μαθημάτων διά την Α΄Δημοτικού - Σχολικόν Έτος 1972-1973, "να το αντιγράψουν οι γονείς σας στο σχετικό καρτελάκι που σας έδωσαν από του Βασιλείου" (βιβλιοπωλείο στην Ιπποκράτους -νομίζω, δεν υπάρχει πια- όπου πηγαίναμε σύμφωνα με τις οδηγίες του σχολείου, προκειμένου να μην μπουν οι γονείς στη διαδικασία να ψάχνουν όλα όσα χρειάζονταν για την τάξη και, να τα βρουν συγκεντρωμένα, έτοιμα, πακεταρισμένα).

Τέλος, "ένα τραγουδάκι... Θα σας το λέω μια φορά εγώ... θα το επαναλαμβάνετε όλες μαζί..."

Ποια είν' εκείνη η χώρα, που ο ήλιος τη φιλεί
κι ανθίζει κάθε ώρα κι είν' όμορφη, πολύ;
Είν' η πατρίδα μας Ελλάδα, η πατρίδα μας Ελλάδα.

Ποια είν' εκείνη η χώρα που είναι ο Παρθενών
που έχει κάθε ώρα γαλάζιον ουρανόν;
Είν' η πατρίδα μας Ελλάδα, η πατρίδα μας Ελλάδα.

Ο κόσμος τη θαυμάζει και βλέπει ταπεινά
τις μάχες π' αραδιάζει σε κάμπους και βουνά.
Γλυκιά πατρίδα μας Ελλάδα, Ω! πατρίδα μας, Ελλάδα.

Το σιγομουρμουρίζαμε και στο πούλμαν, στην επιστροφή...

Κάτι λίγο παραπάνω από ένα χρόνο μετά, στο ίδιο πούλμαν, βουρκωμένες -όχι από συγκίνηση, αλλά από δακρυγόνα- βλέπαμε τον γαλάζιον ουρανόν συννεφιασμένο... τα τετράδια Φοίνιξ βάραιναν παράξενα τις σχολικές μας τσάντες... καταλαβαίναμε πως, κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε... "Τα παιδιά!" ακούγαμε συνοδό κι οδηγό... δεν εννοούσαν εμάς, "χτυπάνε τα παιδιά!..."

...Αλλά εκείνη τη μέρα του Σεπτέμβρη 1972, ακόμα δεν ξέραμε... δεν ήξερα...

Το ίδιο βράδυ, ένα παιδί μετρούσε τ' άστρα...

Πηγή : 4women.gr